«Στους μπερντέδες του τουρκικού Καραγκιόζη, ο θρυλικός ετούτος πότης κρατάει στο ένα χέρι του χαντζάρι και στ’ άλλο ένα κανάτι με κρασί. Παρότι κερδίζει την εύνοια του Πατισάχ με τα απότολμα ανέκδοτά του, όταν αρχίζει να κομπάζει, θαρρώντας πως μπορεί να ελέγχει εξ ονόματος του όχλου την εξουσία του – στα χρόνια του 1630 διανύουμε μια περίοδο στυγνής καταπίεσης και απαγόρευσης του κρασιού, του καφέ, του καπνού και του αφιονιού –, παραλίγο να χάσει το κεφάλι του. Γλιτώνει το θάνατο, μα ταπεινώνεται δημόσια για την ασέβειά του, κάτι που στρέφει το χιούμορ του σε ακόμη πιο σκολιές ατραπούς.
»Η πικρά αυτή σκωπτική του διάθεση, αλλά και η γνήσια τρυφερότητα απέναντι στον άνθρωπο και τα κουσούρια του, είναι που κατατάσσει τον ρέμπελο αντιήρωα Μπεκρή Μουσταφά στο πάνθεο των Οθωμανών ευφυολόγων και καλαμπουρτζήδων, ομοτράπεζο του ιδιοφυή προπάτορα του Νασρεντίν Χότζα.»
Ακούγοντας ετούτους τους πλούσιους πραγματευτάδες, ο Μπεκρής σηκώνει κι εκείνος τα χέρια προς τον ουρανό και λέει: «Βάστα γερά, Θεέ μου!... Οι έμποροι αψώσανε! Τώρα ακριβώς είν’ η στιγμή για νταραβέρι. Μην κοπάσεις τη φουρτούνα και τα ταξίματα θα πέσουνε βροχή. Και μαζί μ’ εμάς τους φουκαράδες, θα βγάλεις κι εσύ το κατιτίς σου…»
Μια μέρα ρωτάνε τον Μπεκρή: «Από λογαριασμούς σκαμπάζεις;» Κι εκείνος αποκρίνεται: / «Σκαμπάζω.» / «Για πες μας τότε, τέσσερα δράμια χρυσό πώς θα τα μοιραστούνε τρεις νομάτοι;» / Ο Μπεκρής απαντάει στο άψε σβήσε: «Οι δυο απ’ τους τρεις παίρνουν από δυο δράμια.» Τονε ρωτάνε πάλι: «Καλά, κι ο τρίτος τι παίρνει;» / Και ο Μπεκρής: «Αέρα κοπανιστό!»